We gaan collectief door een periode van smal perspectief: het heeft weinig zin om ver vooruit te kijken, laat staan een plan te maken. Alsof je een te kleine koffer moet inpakken terwijl je nog geen weet hebt van de reis.
Misschien lukt het je om zo’n periode waarin alles op z’n kop staat van een afstandje te bekijken. Nog even niet in te pakken.
Dan wordt deze tussenfase ook een opening, een ruimte. Een gelegenheid om jezelf opnieuw uit te vinden. Gelegenheid om aandacht te besteden aan wat er gaande is.
Als je het zo kunt bekijken, kun je tijd maken om woorden te geven aan wat gehoord wil worden, los te laten wat niet meer voor je werkt. Dan kun je weer energie vinden om een nieuwe vorm te gaan ontdekken. Om te gaan doen wat jij waardevol vindt, op jouw manier en in jouw tempo.
Dan wordt onbekend terrein een plek van natuurlijke vernieuwing. En laat je misschien de koffer wel thuis.