onkruid

Als klein meisje vroeg ik mijn vader eens naar de naam van dat kleine witte stervormige bloemetje dat tussen de tegels stond. “Dat is onkruid” zei mijn vader, hij keurde het geen blik waardig. Ik snapte niet hoe zo’n mooi bloemetje geen naam kon hebben. “Kijk dan, hoe prachtig” wilde ik zeggen, maar ik zei het niet. Zag hij dan niet hetzelfde als ik?

alles is er al

Hoe ouder ik word, des te meer begin ik te beseffen dat alles er al is. Alles wat we nodig hebben is al aanwezig, we hoeven het alleen anders te organiseren. Niet alleen in de natuur is alles voorradig en verbonden, ook wij mensen hebben al het potentieel in huis. We gaan er alleen heel slordig mee om en houden het teveel voor onszelf.

mijn talent

Talenten liggen altijd onder je neus, toch? Ik begin te beseffen dat mijn talent het inspireren zelf is, verbindingen leggen die anderen niet leggen. De verbazing dat niet iedereen dat doet is mijn bevestiging. En het is mijn meest favoriete compliment om te krijgen.