deze TED-talk van Mel Robbins is grappig en ook confronterend. Het staat op mijn playlist ‘later bekijken’ omdat het me op scherp zet. Deze wil ik vaker zien. Het gaat over de automatische piloot, en waarom dat niet ok is.
Ik heb ooit een tijdje wat anders gezegd dan ‘ja wel goed hoor’ als me werd gevraagd hoe het gaat. ‘Weet ik eigenlijk niet’ is wel een mooie, kun je meteen kijken of de vrager wakker is. En ook voor mezelf een moment van aandacht, want een korte blik naar binnen.
‘Wel goed’ is niet ok
We zijn het zo gewend: vragen hoe het gaat, maar niet echt tijd of belangstelling hebben voor het antwoord. En, wat Mel Robbins vooral naar voren haalt: we doen het ermee, met ons eigen antwoord. We vinden het ok dat het ‘wel goed’ gaat.
En hier dacht ik: o, dit gaat weer de Amerikaanse kant op. Over presteren en het uiterste uit jezelf halen. Maar nee. Ze gaat verfrissend verder. Haar punt is: als je niet ok bent met hoe het nu gaat, wacht niet tot je er zin in krijgt om er iets aan te doen. Die zin komt namelijk niet vanzelf. Wees je eigen ouder en zorg dat je aan het werk komt. Het is simpel, maar niet eenvoudig, dat zegt ze er ook bij.
Ze maakt het leuk om mezelf bij de lurven te willen pakken, en ik voel me erkend in mijn eigen enorme behoefte om mensen aan te sporen hun eigen vorm te vinden, zich bewust te worden van hun eigen scheppingskracht. Dus deze is voor jou als je niet ok bent en de aan-knop zoekt. Maar ook als je, net als ik, argumenten zoekt waarom het niet ok is om ‘ja hoor, wel goed’ te zeggen als iemand je vraagt hoe het met je gaat.
(En dan ga ik nu weer verder met het werken aan het zichtbaar maken van mijn vorm)